فیلم متری شیش و نیم دومین ساخته سعید روستایی در حالی اکران شد که خیلی ها چشم دوخته بودند تا ببینند دومین ساخته سینمایی این کارگردان جوان چطور فیلمی است. سعید روستایی با متری شیش و نیم یک بار دیگر به همه ثابت کرد که نه تنها فیلمسازی را بلد است بلکه یک سر و گردن هم از دیگر فیلم های حاضر در جشنواره امسال بالاتر است. تصویر برداری بی نقص هومن بهمنش و تدوین فوق العاده بهرام دهقانی همه و همه بیانگر این است که امسال، با یک فیلم خوب به استقبال فجر سی و هفتم خواهیم رفت. در یک جمله می توان قصه فیلم را این چنین تعریف کرد : کوچه های تنگی که آدم ها را نیز چشم و دل تنگ می کند. فیلم متری شیش و نیم راوی زندگی کسانی است که مواد مخدر، همچون بی پولی تا مغز استخوانشان نفوذ کرده و آن ها را به نیستی کشانده است. تقابل بین فقر و شرافت، دروغ و وجدان ، عشق و نفرت ، جان مایه اصلی این فیلم است که دیالکتیک درخشانی را رقم زده است. آدم ها هم دیگر را دوست دارند، اما به هم ظلم می کنند. گویا سعید روستایی قصد داشته است تا با متری شیش و نیم دنیای مردانه ای را به تصویر بکشد که در آن پدرها پیش برنده قصه هستند.پدرهایی که نهایت دوست داشتنشان، حفظ بنیادخانواده‌شان، آن هم به زور مواد مخدر است. پدرهایی که مصداق بارز این شعر هستند : خشت اول گر نهد معمار کج/ تا ثریا می رود دیوار کج. به طور کلی می توانیم بگوییم که متری شیش و نیم، ادامه فیلم قبلی این کارگردان، ابد و یک روز است که تباهی ونیستی را سرلوحه کار خود قرار داده است: آدم ها می میرند، مگر این که خلافش ثابت بشه. از دیگر ویژگی بارز این فیلم ، موسیقی خوب پیمان یزدانیان است که عجیب روی کار نشسته و حس مخاطب را یواشکی منقلب می کند. موسیقی این فیلم، آمیزشی از حس عشق و بغض است که سمفونی بی نظیری به نام سکوت را رقم زده است. گویا نت ها هم فهمیده اند که گاهی برای شنیده شدن، تنها باید سکوت کنند .کاری که فیلم می کند. در سکوت، حرفش را می زند و بی هیچ شعاری، فریاد می زند. فریاد بی صدا. این فیلم با داشتن 15 سانس فوق العاده، توانسته تا به این جای کار، موفق ترین فیلم جشنواره سی و هفتم باشد. غزاله یراقی
