جرمي كه بايد مرتكب شوي!
شب گذشته در حالي جشنواره فيلم فجر كار خودش را آغاز كرد كه كارگردانان نسل جديد سينماي ايران خوش درخشيدند.از فيلم جاندار حسين اميري دوماري و پدرام پوراميري كه بگذريم،
مي رسيم به فيلم : ديدن اين فيلم جرم است رضا زهتابچيان.
قصه اين فيلم با چراغ قرمز شروع شده و با نور قرمز اتاق بازجويي هم تمام مي شود.
مردي پشت چراغ قرمز ، با ديدن دختري چادري پشت فرمان بي دليل عصباني شده و به او تعرض مي كند.
اين شروع ماجراست.ماجرايي كه مي توانست مخاطب را ميخكوب كند اما نكرد.
اين فيلم هم مثل خيلي فيلم هاي ديگر سينماي ايران قصه خوب و پرداخت نسبتا ضعيفي دارد.
اگرچه كارگردان با كنترل و حفظ ريتم فيلم توانسته مخاطب را تا انتها همراه خود نگه دارد اما اين دليلي بر موفقيت فيلم نيست.
از نام فيلم شروع مي كنم: ديدن اين فيلم جرم است.
اگرچه عنوان فيلم با خود كنشي همراه دارد اما اين كنش به قصه نفوذ نكرده و در سطح مانده است.
امير،شخصيت اصلي قصه در تلاش است تا حق خود و ناموسش را از بيگانگان بگيرد.اتفاق آغازين فيلم كافيست تا قهرمان فيلم به تكاپو افتاده و بخواهد براي گرفتن حقش مبارزه كند. مبارزه اي كه از ميانه ي راه تغيير مقصد داده و مخاطب را گيج مي كند.
حرف فيلم،حرف درستي است: ايستادگي تا آخرين نفس
اما در مرحله قصه، يك پاي روايت آن مي لنگد.
از بعد از ظهر سگي سيدني لومت كه بگذريم مي رسيم به آژانس شيشه اي حاتمي كيا. در همه ي اين فيلم ها يك حرف مشترك است : جنگيدن براي معشوق!
معشوقي كه در اين فيلم رنگ و بوي آرماني گرفته و جاي خود را به وطن داده است.
موضوع اين فيلم اگرچه مطابق شرايط كنوني اقتصادي ايران است اما شعار اين فيلم نه. حرف اين فيلم همان حرفي است كه زنده ياد رسول ملاقلي پور در سال٨٠ و با فيلم قارچ سمي اش زد. با اين تفاوت كه در آن فيلم مفسدان خودي بودند و در اين فيلم انگليسي ها.
در كل،اين فيلم با موسيقي نسبتا خوب حبيب خزائي فر و صداگذاري بي نظير عليرضاعلويان توانسته مخاطبان زيادي را به خود جلب كند.
اگرچه در خيلي از پلان ها ، موسيقي فيلم، نماهايي از فيلم باديگارد حاتمي كيا را تداعي مي كرد و نام كارن همايونفر را، اما در كل روي فيلم نشسته بود و يك جاهايي ناجي فيلم شده بود.
در كل فيلم ديدن اين فيلم جرم است به عنوان اولين تجربه بلند زهتابچيان كار قابل قبول و نجيبي است كه مي تواند مخاطبان زيادي را با خود همراه كند.
غزاله يراقي
